Na današnji dan 1984. godine, tragično je okončao život jedan od najboljih bosanskohercegovačkih pisaca Branko Ćopić, izvršivši samoubistvo skokom s mosta na Savi u Beogradu.
Rođen je u selu Hašani kod Bosanske Krupe, 1. januara 1915. Bio je veoma mali kada je ostao bez oca, te su ga odgajali majka, stric i djed. Diplomirao je pedagogiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu, gdje je tokom studiranja počeo pisati za časopis „Politika“, a nakon Drugog svjetskog rata bio je urednik „Pionira“. Od 1951. godine svoj život je podredio isključivo književnom radu.
Brankove prve priče objedinjene su u zbirkama “Pod Grmečom” i “Borci i bjegunci”, a prvi roman “Prolom” svjedočanstvo je njegove vizije Drugog svjetskog rata. Nakon tog romana objavio je cijeli niz književnih djela koja govore o partizanima i ratu, kada su nastale i neke od i danas najljepših i najpotresnijih patriotskih pjesama poput: “Grob u žitu”, “Pjesma mrtvih proletera”, “Na petrovačkoj cesti”.
Brankova najpoznatija djela posvećena su djeci i djetinjstvu. To su romani “Orlovi rano lete”, “Slavno vojevanje”, “Bitka u Zlatnoj dolini” i “Magareće godine”; zbirke priča “Priče partizanke”, “Vratolomne priče”, “Priče ispod zmajevih krila” i “Doživljaji mačka Toše”…
Zbirku priča “Bašta sljezove boje”, koju je napisao 1970. godine, posvetio je svom velikom prijatelju, također našem velikanu, književniku Ziji Dizdareviću, koji je ubijen u logoru „Jasenovac“ u proljeće 1942. godine.
