“Mila moja kćeri život je pred tobom,
zato pazi dobro šta činiš sa sobom,
Kad se smiješ mila kćeri
smijaće se s tobom svi,
a kad budeš zaplakala
plakaćemo ja i ti.
Sve što jednom prođe više se ne vraća,
svaku svoju grešku čovek dvaput plaća,
a za ljubav kćeri neko davno reče
čas je santa leda, čas k’o vatra peče.
Na kraju zapamti, život tajnu krije
koju dosad niko još otkrio nije.
Sve što sad ne znadeš mi stariji znamo,
kad budeš odrasla kaz’će ti se samo.”
– Ova pjesma me vrati u mladost i u zagrljaj mojih kćerki kad su bile male, sjeti me na dane kad se sevdah pjevao samo uz saz i harmoniku – ističe princ lakih nota Nedžad Salković.
– I danas se naježim kad čujem ovu pjesmu, kao da je skrojena za mene i moje kćerke. Pjesma ima tu plemenitu i gospodsku crtu, puna je neke iskonske mudrosti i ljepote.
Nedžad je rođen 6. januara 1941. godine u Tuzli. Pored bioloških roditelja, majke Sahbe i oca Zaima, Nedžad ima i svoje umjetničke roditelje – Radojku i Tineta Živkovića. Roditelji su ga zadojili sevdahom, a Radojka i Tine su ga formirali stilski.
– Ima neke simbolike i u datumu mog rođenja. Rođen sam na Badnje veče, baš kad se u Srbiji najljepše slavi i svečari. Moje poimanje muzike je vezano za sevdah i radio. Moja kuća je jedna od prvih koja je imala radio u oslobođenoj Tuzli. Slušajući Radio Sarajevo, zavoloi sam Zaima Imamovića i Šerbinu harmoniku. Tako sam i naučio najviše sevdalinki. Znao sam da pišem još prije osnovne, što čujem ja to zapišem i pjevam. Stariji Tuzlaci su govorili da sve puca kad ja zapjevam sa brda.
– Niko mi to nije rekao, ali ja se držah pravila – slušaj Zaima, a pjevaj na svoj način. Još u mašinsko-tehničkoj školi, po nagovoru prijatelja, počeo sam da pjevam romanse i sevdalinke u Domu kulture u Tuzli. Već u drugom razredu srednje škole postao sam član ansambla Radio Tuzle, koja je tih godina bila jedna od najslušanijih radio stanica, imala svoj zabavni i narodni orkestar. Za Radio Tuzlu sam 1958. godine uživo snimio pjesmu “Omer beže”, i tako se moj glas prvi put čuo na radiju.
Tokom vojničkih dana u školi rezervnih oficira u Zadru Nedžada je sačekala dilema – prekomanda u Sarajevo ili Beograd. Sudbina je rekla Beograd.
– Prvi moj izlazak u Beograd doneo mi je fatalan susret kod hotela “Moskva” sa mojim Tuzlakom Zdravkom Novakom, koji je svirao saksofon u ansamblu Mije Krnjevca. Bila je to sjajna prilika da dobijem potvrdu koliko vrijedim. Zemljak me odvede kod Mije Krnjevca, ja otpjevah “Pokraj Save badem drvo raste”, a Mija primjeti: “Ti si nebrušen dragulj.”
Diskografska karijera Nedžada Salkovića traje od 1964. godine. Snimio je četrdesetak singlova i petnaesetak albuma sa stotinama izvornih i novokomponovanih pjesama trajne vrijednosti: “Ne klepeći nanulama”, “Kad se sniješ mila kćeri”, “Nije mi lako, stari se polako”, “Smeđe su joj kose po plećima pale”, “Jesen u vrtu mom”, “Sretan i bez nje”, “Ah, ljubav, ljubav”, “Sve je samo varka”, “Ne plači srce moje”, “Još ti nisu prsti za prstenje”, “Đurđija”, “Kujundžija besedio”, “Ašiklija”, “Ne tražite noćas da se smijem”, “Prolaze moje godine mlade”…
– Snimao sam sa svim zanačajnim autorima i šefovima ansambala sa prostora bivše Juge (Radojka, Krnjevac, Zahar, Valjevac, Šerbo, Jovica, Buca, Graja, Kešelj, Danilo, Bora Višnjički, Pera Tanasijević, Selver Pašić, Nasko Džorlev), snimao sam i sa simfonijskim i državnim orkestrima, obišao pola svijeta. Ipak, najviše sam ostavio traga u Srbiji, naročito sa mojim muzičkim roditeljima Radojkom i Tinetom.
– I sevdah putuje kroz vrijeme, i pjesma je ogledalo vremena. Zato sve te pjesme koje sam snimao 60-ih, 70-ih i 80-ih djeluju toliko neponovljivo. Danas je sve ubrzano, nema komocije, ležernosti, nema tu rahatluka – primjećuje legendarni Nedžad.
Nedžadova šezdesetogodišnja umjetnička karijera i omiljenost u narodu samo potvrđuju tezu da u životu i u pjesmi ne važi pravilo – ko jači, taj i bolji. Bosanska sevdalinka i novokomponovana pjesma dobila je u Nedžadu jedinstvenog tumača, tako tihog i nenametljivog. Kad Nedžad pjeva, stiče se utisak da bi mogao i više, da pjeva “pod ručnom”.
– Umjetnika ne čini samo razoran glas. Svojoj publici pored pjesme darujem i svoju duhovnost i eleganciju, obavezno odijelo i kravatu. Jedan od najlepših komplimenata je kada čujem iz publike: “Ovaj kao da je izašao iz izloga.”
